Haar huis was donker en steenkoud – de volgende ochtend zou blijken dat de cv kapot was. Ze wilde best nog een liedje spelen, hoewel het met zijn tweeën in zo’n stille woonkamer enger is dan voor een zaal vol publiek.
Het gitaarspel was onwennig, haar stem zacht als boter. Waar ben je, zong ze, ik ben al jaren alleen.
Ze loopt de kamer binnen en kijkt om zich heen alsof ze toestemming moet geven voordat ik in mijn nieuwe huis mag wonen. Goedkeurend knikt ze naar de stereo, waar Miles Davis opstaat: “Jazz maakt het altijd net even gezelliger.”
Nu pas zie ik hoe vies de nacht is. Mannen wankelen door de straten, het hoofd diep onder de capuchon terwijl ze in zichzelf brabbelen. Ergens breekt glas. Studenten rijden schreeuwend door rood, op weg naar het volgende feestje.
We zijn allemaal eenzaam.
Ik fiets naar huis, niet gehinderd door de kou en de auto’s die voorbij suizen.
De bel gaat nog een keer; het was dus geen verbeelding. Dit is een tijdstip voor zwervers en katten. Door het raam zie ik een zweem blond haar, ik open de deur en kijk in haar wakkere blauwe ogen. Het is maanden geleden dat we elkaar voor het laatst zagen en de vorige keer was het niet gelukt iets af te spreken.
“Ik was in de buurt”, zegt ze, “dan is het toch zonde om niet langs te komen?”
De oude stad was prachtig verlicht maar op straat was het stil. Op een stenen stoep pakte ze haar notitieboek en schreef woedende zinnen. Ik ben misschien op de mooiste plek waar ik ooit ben geweest, schreef ze, maar ik kan alleen maar huilen.
Herinneringen drijven boven in de golven van gedachten die komen aanzetten, omver rollen en zich dan weer terugtrekken.
Hoe ze de lakens recht trok als we allebei uit bed waren maar nog even niet aan de nieuwe dag wilden denken.
De manier waarop ze haar eten bekeek voordat ze het in haar mond stopte, alsof ze zich bij elke hap verwonderde over de ingrediënten.
Hoe ze me na een zoen nog een tikje op mijn wang gaf met haar wijsvinger, heel licht.
Die keer dat ze zei dat ze voor altijd bij me zou blijven.
En dat ze dat niet deed.
We liggen op de bank, Joan Baez zingt ons toe en ze krult zich tegen me aan.
“Nu ben ik net mijn kat”, zegt ze.
Terwijl we high van de legale wiet door de straten van Denver lopen probeer ik haar uit te leggen waarom het Engels ook best een umlaut zou kunnen gebruiken, bijvoorbeeld in ‘cooperation’.
“Het gaat er niet om waar ik vandaan kom”, antwoordde hij, “de vraag is waar ik naartoe ga.”
Arjen de Wit 