Arjen de Wit

Ik droomde dat ik mezelf was.

Kunt u alstublieft wat van die linnen tasjes terugnemen? Ik heb er nu echt te veel.

“Enige goede nieuws”, had Pa gezegd op de dag van Ma’s begrafenis (en meteen de enige woorden die Pa die dag tot hem richtte), “nooit meer zo’n raadseltje”.

Hij was altijd een nuchtere jongen geweest. Dat had hij van Pa, die het maar niets vond dat Ma iedere week de horoscoop in de Margriet hardop voorlas. “Steenbok!”, riep ze dan door de kamer, waarbij ze even opkeek om er zeker van te zijn dat haar enige zoon, geboren 29 december 1972, luisterde. “Er staat veel op het spel. Dat wat gevaarlijk lijkt, kan positieve gevolgen hebben.” Dan knikte hij maar, terwijl Pa zich met een diepe zucht achter het Algemeen Dagblad verschool.

Het is de Week van het Korte Verhaal! Lees hier mijn verhaal ‘Letters’ over een moeder die haar zoon met pijn in het hart uit huis ziet gaan.

Lees de rest van dit artikel »

“Nog 3%”, zegt Tom, met een blik op de elektrische buitenboordmotor. “We zijn er bijna.” Het is windstil, het is ver na middernacht en de straatlantaarns spiegelen in het donkere water. Met een ruime boog draaien we het Jacob van Lennepkanaal in. Ik merk nu pas dat ik doorweekt ben. De miezer stopt nooit. Mijn handschoenen, mijn sokken, mijn tas: alles is nat.

Dan slaat de motor af.

We roeien verder, met alleen het geluid van de peddels die door het zwarte water ploegen. Een stel ganzen schrikt wakker als we voorbij glijden. We zijn er bijna, twee jongens in de enige boot op het water. Nog twee bruggen. We zijn er bijna, nat en verkleumd en dolgelukkig.

We woonden in een studentenhuis en sliepen samen in een eenpersoonsbed, soms bij haar en soms bij mij. Onze hamster heette Cruesli. Huisgenoot Luuk noemde hem Muesli maar we waren te lui om hem elke keer te verbeteren.

Russische dwerghamsters worden gemiddeld twee jaar oud. Toen die van ons stopte met eten hebben we hem in het Oosterpark vrijgelaten, zodat hij een rustig plekje kon zoeken om te sterven.

“Waar is Muesli?”, vroeg Luuk. We zeiden niets en begonnen het hok op te ruimen: het stro met de laatste schamele poepjes in de vuilnisbak, de afgekauwde waterfles in de gangkast, de plastic onderkant in de gootsteen met veel Dreft. Pas toen bedachten we dat het Oosterpark vol zit met ratten, en dat ratten alles eten wat op hun pad komt.

Met wat extra tandpasta poets ik de schaamte weg van tien bier, twee whisky en een broodje falafel. Bij de bovenburen krijst een peuter.

Gisteren hadden we het ook over kinderen, hoe vaak je ze ruzie ziet maken met hun ouders of elkaar maar dat er toch een ongrijpbare magie aan zit. “Wij gaan het ook proberen”, zei Bas. Daarna stootte ik mijn glas om.