Arjen de Wit

Het is de Week van het Korte Verhaal! Lees hier mijn verhaal ‘Letters’ over een moeder die haar zoon met pijn in het hart uit huis ziet gaan.

Lees de rest van dit artikel »

“Nog 3%”, zegt Tom, met een blik op de elektrische buitenboordmotor. “We zijn er bijna.” Het is windstil, het is ver na middernacht en de straatlantaarns spiegelen in het donkere water. Met een ruime boog draaien we het Jacob van Lennepkanaal in. Ik merk nu pas dat ik doorweekt ben. De miezer stopt nooit. Mijn handschoenen, mijn sokken, mijn tas: alles is nat.

Dan slaat de motor af.

We roeien verder, met alleen het geluid van de peddels die door het zwarte water ploegen. Een stel ganzen schrikt wakker als we voorbij glijden. We zijn er bijna, twee jongens in de enige boot op het water. Nog twee bruggen. We zijn er bijna, nat en verkleumd en dolgelukkig.

We woonden in een studentenhuis en sliepen samen in een eenpersoonsbed, soms bij haar en soms bij mij. Onze hamster heette Cruesli. Huisgenoot Luuk noemde hem Muesli maar we waren te lui om hem elke keer te verbeteren.

Russische dwerghamsters worden gemiddeld twee jaar oud. Toen die van ons stopte met eten hebben we hem in het Oosterpark vrijgelaten, zodat hij een rustig plekje kon zoeken om te sterven.

“Waar is Muesli?”, vroeg Luuk. We zeiden niets en begonnen het hok op te ruimen: het stro met de laatste schamele poepjes in de vuilnisbak, de afgekauwde waterfles in de gangkast, de plastic onderkant in de gootsteen met veel Dreft. Pas toen bedachten we dat het Oosterpark vol zit met ratten, en dat ratten alles eten wat op hun pad komt.

Met wat extra tandpasta poets ik de schaamte weg van tien bier, twee whisky en een broodje falafel. Bij de bovenburen krijst een peuter.

Gisteren hadden we het ook over kinderen, hoe vaak je ze ruzie ziet maken met hun ouders of elkaar maar dat er toch een ongrijpbare magie aan zit. “Wij gaan het ook proberen”, zei Bas. Daarna stootte ik mijn glas om.

Als ik de stekker in het stopcontact steek toont mijn wekker rode cijfers waarvan ik al bijna was vergeten hoe ze eruit zagen. Het is 00:00 uur.

“Zal ik jouw ziel onder mijn arm nemen?”

Dit nummer duurt precies een sigaret.

We lopen tussen Montenegro en Albanië, hoewel het op 2000 meter moeilijk is om belang te hechten aan de fictie van landsgrenzen. De uitzichten zijn weidser dan in de Alpen, de herfstkleuren zijn feller dan die van Maine. Als de zon schijnt geven de bomen licht.

We vermijden de tol en rijden door plaatsen met namen zonder klinkers. In Hrv wordt aan de weg gewerkt.