Arjen de Wit

Mijn moeder zei niet veel toen we aan tafel zaten. Arjen bestelde een pizza waar zoveel kaas opzat dat hij een groot deel liet liggen, terwijl hij normaal altijd alles opat wat voor hem lag. Beteuterd keek hij naar het kleffe plakkaat. Het was afgekoeld en had een grote plak gevormd, als een frisbee waarmee kinderen overgooien in het park. Welkom in West-Virginia.

Mama pulkte aan haar vingers, Arjen staarde naar de t-shirts die aan een rek hingen: ‘2nd amendment – right to defense’.

Ik schaamde me voor mijn moeder, voor het plastic eten, voor de smakeloze shirts. Ik schaamde me voor mijn land.