Arjen de Wit

Het is zo’n moment op de late avond dat het nog geen nacht is en er nog voldoende mensen buiten zijn. Muziek schalt slecht hoorbaar door de straten; twee jongens luisteren hiphop en uit het café klinkt Surinaamse muziek. Een verwarde vrouw met een rode pet schreeuwt tegen niemand over Mariken van Nimwegen en Joost van den Vondel, over negers die op straat worden doodgetrapt, over kinderen in uniform. Ze kijkt niet op. Ze kijkt nooit op.