Samen (2)
“Zal ik jouw ziel onder mijn arm nemen?”
Arjen de Wit
Verhalen
20 februari 2018
Straks
dat je huissleutel weer eens kwijt is
die zat toch in je jas?
dat je favoriete poesenmok kapot valt
die ene die je gekocht had toen je zo alleen was
dat die leuke bloes
er nu echt niet meer uitziet
dat je de knuffel van je zoontje laat liggen
in de trein
fuck
dat was nou zíjn favoriet
dat je de letters van de namen
van de stations
op het bord
op het perron
op het station niet meer kunt lezen
dat je bij de tandarts staat
keurig op tijd
terwijl je eigenlijk bij de fysio had moeten wezen
dat een roze bodywarmer jou zo lekker zit
of geel
of babyblauw
in ieder geval: een bodywarmer
dat je geen huis hebt gekocht
op het moment dat je het nog betalen kon
en je nu een ton overwaarde had kunnen hebben
een ton!
dat je niet meer weet of je nou kinderen had
en hoeveel
dat vreemde vrouwen in witte schorten je om zeven uur komen wekken
voor weer een dag teveel
dat je vader gaat, je moeder en je broer
en dat je dat allemaal overleeft
dat je bij me blijft
terwijl ‘ik hou van jou’ geen betekenis meer heeft
26 december 2017
Portishead
Dit nummer duurt precies een sigaret.
28 november 2017
De grens
We lopen tussen Montenegro en Albanië, hoewel het op 2000 meter moeilijk is om belang te hechten aan de fictie van landsgrenzen. De uitzichten zijn weidser dan in de Alpen, de herfstkleuren zijn feller dan die van Maine. Als de zon schijnt geven de bomen licht.
16 september 2017
Zwervers (2)
We vermijden de tol en rijden door plaatsen met namen zonder klinkers. In Hrv wordt aan de weg gewerkt.
23 augustus 2017
Geluk (2)
“Misschien”, zegt ze, “is dit wel het maximaal haalbare.”
16 augustus 2017
Zwervers
We blijven voor altijd in dit park, met een gitaar en een boek, of tenminste zo lang we daar zin in hebben. Langzaam veranderen de wolken van vorm.
21 juli 2017
Kopenhagen
Ze kijkt me aan. “Ik zou helemaal gek worden van al die degelijkheid.”
26 juni 2017
Dertig
“Het liefst zou ik weer de hele dag TMF kijken”, zegt ze.
29 mei 2017
Samen
“Volgens mij”, zegt ze terwijl ze een doos op de grond laat ploffen, “was dit het”.
Hij kijkt om zich heen. Zijn hele huis – herstel: HUN hele huis – staat vol met haar spullen. Na twee jaar verkering werd het toch maar eens tijd, vonden ze.
Hij haalt een hand door zijn haar. “Soms vraag ik me af of ik wel ben gemaakt voor samenwonen.”
