Arjen de Wit

En weer zo’n bijna verlaten station. Een vrouw schreeuwt huilend dat ze per ongeluk een kaartje voor morgen heeft gekocht; de conducteur strijkt met de hand over het hart. Als iedereen is ingestapt wacht de trein nog vijf minuten voor een rookpauze en mijn buurman haast zich naar buiten.

Charleston, een lome rivier aan haar voeten genesteld, hangt in de mist.

Het leven is zoek, de peuken zijn op
We slepen ons voort naar een volgende stop