Arjen de Wit

Ik wil niet meer werken, denkt Arjen, dus moet ik zorgen dat ik gratis woon. Hij is het wel een beetje zat met de verplichtingen die het werk met zich meebrengt en doet liever iets voor zichzelf. Dus nu wil Arjen kraken. Hij gaat langs bij het kraakspreekuur en sluit zich aan bij een groep mensen in een leeg kantoorpand bij Sloterdijk. Daar woont hij, zonder vast werk maar met een woning in de voormalige vergaderkamer van het bestuur met een grote ovalen tafel, waar ooit mannen in pak achterovergeleund zaten te overleggen en die nu dienst doet als eettafel en bureau.

Arjen werkte zelf ook op een kantoor, maar hij heeft geen zin meer om te werken. Je moet zoveel, als je werkt voor een baas, en hij liep al heel lang rond met plannen voor een roman. Nu zit hij elke dag te schrijven in de bestuurskamer, met zijn laptop achter die grote tafel, en verdient af en toe wat geld door spontaan getypte verhalen te verkopen of een artikel te schrijven voor een opinieblad.

De krakers keken hem eerst wat wantrouwend aan. Een goedgeklede man die zegt dat hij gratis wil wonen, dat past niet in het beeld van de idealist in een zwarte trui die protesteert tegen het gebrek aan betaalbare woonruimte in de stad. Maar waarom zou het eigenlijk niet kunnen, kraken omdat je dan de handen vrij hebt voor andere dingen?

Oude mensen die op sterven liggen noemen dat als hetgeen waar ze het meest spijt van hebben: dat ze nooit minder zijn gaan werken.

Het kost Arjen twee jaar om zijn roman te schrijven. Het gaat over de zomer van 1995, toen Ajax de Champions League won terwijl blauwhelmen in Joegoslavië getuige waren van de grootste massamoord in Europa sinds de Tweede Wereldoorlog.

Het boek wordt goed ontvangen en Arjens verhaal trekt de aandacht. Kraken omdat het gratis is, eigenlijk kan iedereen dat doen. Waarom nog zoveel werken? En andere mensen gaan het ook doen, ze zeggen hun baan en huis op en nemen hun intrek in leegstaande huizen en kantoren, of ze zetten hun caravan op een braakliggend stuk grond. Ze nemen hun belangrijkste spullen mee en gaan datgene doen waar ze altijd al meer tijd in hadden willen steken: schilderen, schrijven, lezen, fotograferen, meer bij de kinderen zijn en vaker op bezoek bij pa en ma in het bejaardenhuis. Kraakpanden worden overspoeld met mensen die het gemaakt hebben in de samenleving maar nu uit hun vaste ritme stappen. De zwarte truien maken langzaam plaats voor nette ruitbloesjes. Gratis wonen voor iedereen.