Arjen de Wit

De naam van de stad klinkt als een klok: Memphis, Tennessee. Het is de stad van BB King en Jerry Lee Lewis, van Johnny Cash en Elvis Presley, maar nu zijn de kroegen commerciële sell-outs waar inwisselbare bluesbands optreden voor een handvol toeristen. Het lijkt nep, het lijkt of er iets in stand gehouden wordt wat al jaren niet meer bestaat.

En toch is er een zweem van het zwoele leven in zuidelijk Amerika, met cafés die de hele nacht open blijven en mensen die op straat staan te wachten op niets. We drinken Corona op de veranda van een bar waar de muziek langzaam overgaat van soul in zwarte hiphop. We wagen ons op de dansvloer, waar we de enige blanken zijn.

In Tennessee lopen mensen, als uiting van geoorloofd racisme, met tatoeages van de Confederate-vlag uit de Amerikaanse burgeroorlog.

We maken voorzichtige danspassen en ontwijken de blikken die onze kant opgaan, we praten wat en drinken wat en laten het feestgedruis uiteindelijk maar voor wat het is. Memphis, Tennessee. Hier horen wij niet thuis.