Arjen de Wit

Nu zal ik haar bellen; mijn duim rust op de groene toets. Nu, of straks.

Vroeger in de zomer gingen we wel eens van de brug af springen. Dan is er dat moment dat je over de reling bent geklommen en naar beneden kijkt, naar het water dat meters onder je voorbijstroomt. Je weet dat je gaat springen maar durft nog even niet, je speelt het loslaten van de leuning twintig keer af in je hoofd voordat je het daadwerkelijk doet. Je zweeft, je voeten raken het oppervlak en opeens is er overal water en het geluid van gedempte stemmen en bubbels die langs je hoofd een weg naar boven zoeken.

Nu is het nog mooi. Geen verwachting vervalst, geen illusie gebroken. Ik bel. Ik spring.