Arjen de Wit

Dit is het verhaal van een generatie. Het verhaal van mensen die alles kunnen behalve leven. Ik vertel het op luide toon zodat iedereen het kan beluisteren, nu en later. Omdat het geroepen moet worden. Het snijdt aan de pijn, de grote pijn van de plicht tot geluk. 

Hier staan we, de kinderen van de kunstenaars, de onderwijzers en de ambtenaren, vol van het prachtige verhaal dat we horen en vertellen: we zijn leuk en betrokken en doen interessante dingen die passen bij onze unieke persoonlijkheden. Maar het is een verhaal dat verdoezelt.

Het probleem is dat we moeten. We moeten denken, inspireren en voldoen; in het werk, de liefde en de vriendschap. Alles is nog mogelijk. 

Dat verhaal is niet waar, dat ga ik duidelijk maken. Daarom vertel ik over rollende tranen en laklaagjes en valse verwachtingen en de angst om te weinig te worden.

Ik schreeuw mijn belevenissen. Mijn belevenissen maar voor mij ieder ander die weet wie Bassie en Adriaan waren. De luxe van iedere dag tv, weet je. Verschrikkelijk. We leven met talkshows en afspraken die de wereld zogenaamd een stukje beter maken maar we doen niks, de wereld fikt af, we zien het en we weten het en verdringen de waarheid met borrels en oergezellige etentjes. 

Ik vertel het zo eerlijk mogelijk, al is het lelijk. Waarom moet alles mooi zijn, nog zoiets. 

Dit is mijn verhaal: we doen maar wat, voldoen nooit aan de eisen en vluchten voor ongeluk met drank, drugs en andere malle hobby’s. Weg met de hoop. Weg met de plicht tot geluk. Ik zeg het je. Dit is mijn verhaal.