Arjen de Wit

Het is zo’n nacht waarin er voortdurend een laagje vettig zweet op je huid plakt. Vroeger woonden hier de rijkste kooplui van de stad, nu schreeuwt neon van kebab en bier. Ik wijk uit voor de toeristen, voor Amerikaanse meisjes in korte broeken en Britten die niet doorhebben dat ze schreeuwen in plaats van praten. Uit elk café komt een te harde bas, telkens in een net iets ander ritme. Ik dein mee, langzaam en snel, in een slalom, langzaam en snel. Dit is mijn stad, de plek waar ik het liefste ben, de as waar het leven om draait. In het volgende café zitten mijn vrienden. Ik veeg mijn mouw over mijn voorhoofd, zoek in mijn jas naar sigaretten en kijk hoe een dikke man in de goot braakt. Dit is mijn stad. Dit is mijn hel.