Arjen de Wit

Elk jaar in december maakte ik het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Mijn moeder en ik deden samen mee, het was een traditie. IJverig schrijven en net zo ijverig nakijken, drie vellen vol onmogelijke zinnen en rode strepen, elke fout werd geturfd. Ik vond dat ik toch best wat woorden goed had geschreven.

Ik vertelde aan meester Rob dat ik had meegedaan.

‘En, hoeveel fout had je?’

Ik glom van trots: ‘Zestig!’

Meester Rob verzandde in een lachbui die hij niet onder controle kreeg, hij kreeg er nog net een ‘sorry’ tussendoor, hij lachte en lachte en ik, ik droop af naar mijn tafeltje.

Pas jaren later ontdekte ik dat ik al die tijd verkeerd had gerekend: je telt niet het totale aantal fouten, vaak meerdere per woord, maar het aantal woorden dat je fout hebt geschreven. Nu kan ik meester Rob begrijpen. Maar nu is het te laat. Ik heb nooit meer meegedaan aan het Groot Dictee.