Arjen de Wit

Een poging om te troosten, te praten. Dat er zo veel mensen zijn die twijfelen, die onzeker zijn over hun leven. Dat ze niet moet denken dat zij er het slechtste aan toe is van iedereen.

Ze draait haar hoofd weg, wil me niet meer aanraken. Heb ik iets verkeerds gezegd? Natuurlijk heb ik iets verkeerds gezegd. “Ik ben geen aansteller.”

De volgende dag praat ze weer – een beetje.

Of ze nog boos is.
“Ik ben nooit boos.”

Of ze teleurgesteld is.
Stilte.
“Ja.”