Arjen de Wit

Na de eerste keer voelde ik me vies. Al die mannen die naar je borsten en billen kijken, vooral mannen boven de veertig die met geld wapperen alsof ze aapjes voeren. De eerste keer dacht ik dat mijn lichaam niet goed genoeg was, dat de mannen me uitlachten. Maar dat deden ze niet. Ze hielden van me, ze hielden van mijn striptease met de hoelahoep, ze hielden van mijn lijf.

Elke avond besefte ik waarvoor ik het deed. Ik telde mijn geld, wandelde de club uit en fietste naar huis in de donkere nacht terwijl ik dacht aan alle mensen die het Zuiden nooit zouden verlaten. Ik wel, ik zou deze plek ontvluchten en een nieuw leven opbouwen.

Het onvermijdelijke gebeurde: op een avond zat er een bekende in de zaak, een leraar van mijn oude middelbare school. Natuurlijk zag hij mij ook en na de show kwam hij naar me toe. Hij leek niet beschaamd. Waarom, vroeg hij, en of dit is wat ik wilde met mijn leven. “Ik wil genoeg verdienen om naar New York te verhuizen en artiest te worden; ik maak schilderijen”, zei ik zacht, terwijl ik hoopte dat hij niets tegen mijn ouders zou zeggen. Ik keek op en zag dat hij het begreep. “Ik kom hier niet vaak”, zei hij, “misschien twee keer per jaar. Ik ga er vanuit dat je weg bent als ik hier weer kom.” Hij keek me recht in de ogen, en mensen die je in de ogen kijken hebben meestal gelijk.

Inmiddels hield ik van mijn lichaam en het geld dat naar me gegooid werd. Maar ik zou vluchten, ik zou meer zijn dan dat arme zwarte meisje uit Virginia. Nog één keer fietste ik ’s nachts langs de huizen waar mensen voor de rest van hun leven op de veranda’s zouden zitten. Ik heb de leraar nooit meer gezien.