Arjen de Wit

“Het is net een computerspel”, zegt ze. Met verlegen blauwe ogen kijkt ze me aan. “Als je over de strepen van de landingsbaan fietst, lijkt het of je vliegt.”

Ze leent me haar fiets en ik rijd langs de entree van het voormalige vliegveld Tempelhof waar adelaars met een stenen blik opzij kijken, verontwaardigd dat de Führer al zo lang niet is langsgekomen. 

Ik ben een luchtbrug. Ik leg verbanden, tussen vroeger en nu, tussen Amsterdam en Berlijn. In deze stad is altijd ruimte, hier is het nog geen noodzaak om iedere vrije vierkante meter vol te bouwen. Grijze wolken draaien boven het lege vliegveld. Rechts houdt een man zijn kite strak in de wind.

Ik ben een Amerikaanse DC-9. Ik kom hier met verlangens zo westers als een big mac. Ik droom van goedkoop bier in een oude fabriekshal, van lelijke huizenblokken en meisjes met verlegen blauwe ogen. De fietsbanden glijden over de brede witte strepen. Ik vlieg.