Arjen de Wit

De wagons waggelen naar de stad. De hemel tekent zacht rood. Het meisje tegenover me heeft afgrijselijk lelijke schoenen, met diamantachtige versierselen. Wie durft zoiets te dragen. Een meisje dat op Marokkaanse jongens valt. Ze kijkt uit haar ogen dat ze de wereld kent, dat ze alle shit en wonderlijke dingen weet. Ik zie haar en ik weet het: ze heeft me gezien. Hier ben ik, dit meisje is voor me gevallen. De lucht lacht en wij ontwijken subtiel elkaars blikken. We dansen de dans. Verschillende werelden en toch een blik van herkenning. Ze kijkt, ik niet. Ik kijk, zij niet. We zoeven de aarde in. Ze schrikt als ik uitstap. Het perron is leeg, zo opeens. Als de metro verder rijdt kijk ik in haar ogen, haar bange verlangende, haar eenzame ogen.